Ένα από τα πιο εκκεντρικά έργα της Βιρτζίνιας Γουλφ -για τέσσερις, μόνο, παραστάσεις- στα Ενετικά Τείχη Ηρακλείου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση.
Από 2 έως και 5 Ιουλίου στην Πύλη Βιτούρι.
Το πρόσωπο του Ορλάντο είναι ταυτόσημο της θεατρικότητας. Μια πολλαπλή προσωπικότητα που υπό μορφή μύθου σαρώνει στο διάβα του προσωπεία, τίτλους, εποχές, αλλαγές, μεταβάσεις, εμπειρίες, συγκινήσεις. Η πολυτάραχη ζωή ενός ανδρόγυνου από τον 16ο αιώνα και την ελισαβετιανή εποχή έως τις μέρες μας. Με όχημα τον Ύπνο -δίδυμο αδελφό του Θανάτου- μεταμορφώνεται κι επιστρέφει εκ νέου στη ζωή ως άλλος / άλλη.
Η Βιρτζίνια Γουλφ επιλέγει το όνομα του κεντρικού προσώπου της μυθιστορίας της από τον Σαίξπηρ και δη από το θεατρικό έργο «Όπως σας αρέσει», για να μιλήσει για το φύλο και τις εκφάνσεις του στο πέρασμα του χρόνου και του κόσμου. Η αλλαγή φύλου του Ορλάντο θα μεταμορφώσει το μέλλον του, χωρίς να αλλάξει την ταυτότητά του. Ένα έργο από το χθες για το τώρα!
Κείμενο: Βιρτζίνια Γουλφ
Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου
Σκηνοθεσία-θεατρική διασκευή-καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Φοινίτσης
Ερμηνεία: Ράνια Πλατάκη
Βίντεο: Μάνος Κασαπάκης
Κίνηση: Ροδούλα Κρανιωτάκη
Παραγωγή: Ενοδία
Παραστάσεις: Τρίτη 2, Τετάρτη 3, Πέμπτη 4 και Παρασκευή 5 Ιουλίου 2024 και ώρα 21:30.
Χαμηλή Πλατεία Πύλης Βιτούρι Ενετικών Τειχών Ηρακλείου (πίσω από το Πάρκο Γεωργιάδη)
Τιμές εισιτηρίων: 13 ευρώ (κανονικό)
10 ευρώ (μειωμένο)
Τηλ. κρατήσεων: 697 6331 107
Περισσότερα για το έργο και την παράσταση:
OΡΛΑΝΤO, ο/η
Το έργο «Ορλάντο» (1928) της αγγλίδας συγγραφέως Virginia Woolf (1882 – 1941), αποτυπώνει στο χαρτί τη δαιδαλώδη πορεία ενός ανδρόγυνου κεντρικού προσώπου, ενσωματώνοντας πλήθος ευφυών λογοτεχνικών και ιστορικών σχολίων. Ο Jorge Luis Borges θεωρούσε το «Ορλάντο» ως «το πιο δυνατό έργο της Γουλφ και ένα από τα αυθεντικότερα έργα της εποχής μας».
Κατά το διάστημα της μακραίωνης ζωής του ο/η Ορλάντο, στην αρχή σαν άντρας κι ύστερα σαν γυναίκα, δοκιμάζει όλες τις εμπειρίες: την αγωνία και το πάθος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τις χαρές και τις λύπες του έρωτα, τη λαχτάρα για δόξα, την απογοήτευση από τους ανθρώπους, την καταφυγή στη φύση και τα ζώα, τη μοναξιά και την περισυλλογή, εξωτικές περιπέτειες, την εύνοια των ισχυρών και του στέμματος, πλούτη και μεγαλεία. Όλες τις εμπειρίες εκτός από τη γέννηση και τον θάνατο (ή μήπως η αλλαγή φύλου μπορεί να θεωρηθεί σαν μια γέννηση ή ένας θάνατος;).
Το λογοτεχνικό είδος στο οποίο ανήκει το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μυθιστορία, παραμύθι, ιστορικό μυθιστόρημα, σάτιρα, φεμινιστική μπροσούρα, φιλοσοφικός μύθος ή ακόμα: το ερωτικό γράμμα μιας γυναίκας σε μια γυναίκα (σ.σ.: παραλήπτρια η συγγραφέας Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ).
Η σκηνοθεσία
Η προσέγγιση του εμβληματικού αυτού λογοτεχνικού έργου είναι, πρωτίστως, αποσπασματική μιας και η παρούσα (νέα) διασκευή δοκιμάζει τις θεατρικές αντοχές των τριών πρώτων κεφαλαίων του κειμένου. Με κινηματογραφική οπτική που εστιάζει στον πρωτοπρόσωπο λόγο του ήρωα / της ηρωίδας, διερευνώντας τις ψυχολογικές υφές ενός ανθρώπου που μεταβαίνει από το ένα φύλο στο άλλο, προσπαθώντας να διαχειριστεί την ετερότητά του σε έναν κόσμο ανέκαθεν στεγανοποιημένο, προκαθορισμένο, αυστηρά τυποποιημένο. Μια βύθιση στο εσώτερο, στο ανένταχτο εγώ, στο ανήσυχο πρόσωπο που διερευνά τα όρια και τις αντοχές του.
Στο πρόσωπο μιας σημερινής ηθοποιού -σε συνθήκη πρόβας και όχι σκηνικής εφαρμογής- που σηκώνει στους ώμους της όλο το βάρος και το άγχος της αναμέτρησης με ένα πολυσύνθετο χαρακτήρα και κείμενο. Από την εκμάθηση του λόγου έως τη μεταμόρφωση και τη σκηνική μετάβαση στο άλλο φύλο. Μια αχανής, διερευνητική διαδρομή σε διαρκή αφήγηση.
Γίνεται αντιληπτό από την πρώτη στιγμή ότι δεν παρακολουθούμε μια ολοκληρωμένη παράσταση αλλά τη δημιουργική διαδικασία της δοκιμής. Από το καμαρίνι και την «ασφάλεια» που αυτό παρέχει πριν από την έκθεση του συνδημιουργού στο φως της (διάτρητης) σκηνής. Σαν μέσα από μία κλειδαρότρυπα να κοιτάμε κλεφτά τη λειτουργία του ηθοποιού. Την υιοθέτηση ή μη της σκηνοθετικής γραμμής, την αποκρυστάλλωση των νοημάτων του λεκτικού υλικού, τις περιπλανήσεις του φαντασιακού και της «μνήμης» επί της οθόνης, την προσωπική -αμήχανη, συχνά- εμπλοκή του θεατρικού καλλιτέχνη στο είδος της λογοτεχνίας και της μεγάλης φόρμας. Τη σκευή, εν τέλει, του ίδιου του ερμηνευτή πριν από τη «μάχη», την τελική αναμέτρηση. Γινόμαστε μάρτυρες του υλικού / οπλισμού που -σταδιακά- συγκεντρώνει, τη μελέτη που κάνει, τα ποικίλα ερεθίσματα που πυροδοτούν την όλη διαδικασία. Την όποια «προετοιμασία» του! Φωνητική, σωματική, ρυθμική, ψυχολογική, ανθρώπινη κ.ο.κ.
Σε σχέση με τον χώρο η σκηνοθετική ιδέα για εξ ολοκλήρου κινηματογράφηση της υποτυπώδους δράσης στα Ενετικά Τείχη του Ηρακλείου (Μεγάλο Κάστρο) αποσκοπεί στην ανάδειξή τους ως το απόλυτο τοπόσημο της πολύπαθης πόλης της Μεσογείου στο πέρασμα των αιώνων. Αλλά και ως γέφυρα με τη Δύση και την ιστορική εποχή διαδραμάτισης του έργου. Με την αντίστοιχη παραστατική ή μη ζωγραφική εκείνων των χρόνων ή και αναπάντεχα φωτογραφικά ενσταντανέ του 20ου αιώνα να φωτίζουν -εικαστικά- το ανάγλυφο των τειχών, επενδυμένα με λόγια μουσική της ελισαβετιανής περιόδου σε πλήρη αντιδιαστολή με τον σύγχρονο ήχο και στίχο στο φινάλε. Μια κραυγή στο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας που επιθυμεί διακαώς το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, την ορατότητα, την ευτυχία.
Μια πολυπρισματική προσέγγιση του θεατρικού φαινομένου υπό τη συνθήκη της πρόβας, επάνω σε ένα μη ευκόλως διαχειρίσιμο -θεατρικά- πρωτογενές υλικό λέξεων και νοημάτων. Του magnum opus της Βιρτζίνιας Γουλφ.